Gewoon aan het werk. Soms thuis en soms ook op het kantoor waar ik gezinscoach ben.
Gezinscoach zijn betekent op dit moment, dat ik gezinnen begeleid van afstand als dat kan, maar van dichtbij als dat moet. Als de situatie erg gespannen is bijvoorbeeld thuis en het voor een kind onveilig wordt, dan gaan we er, Corona of niet, toch naar toe. Om te kijken hoe we kunnen ondersteunen, helpen, meedenken, maar ook hoe we het gezin voor de kinderen een plek kunnen maken die veilig genoeg is.
Hoe langer deze situatie duurt, hoe lastiger het wordt voor ouders en kinderen. Voor sommige ouders is het gewoon te ingewikkeld aan het worden om hun bijzondere kind op te vangen. Andere ouders krijgen zelf het Corona virus en wie laat je dan zorgen voor je kinderen.
En zo is iedere dag gevuld met vragen en met hoop ik ook een antwoord.
Gelukkig hoef ik dat niet alleen te doen. En vanaf vorige week is er zelfs een nieuw teamlid bij. Ons nieuwe teamlid heet Joep, de Junior Gezinscoach. En hoewel bedoeld om als intermediair te dienen tussen ons en de kinderen, maakt hij ons tot nu toe erg blij.
Joep, haalt namelijk ondeugende streken uit. Joep weet niet hoe de klok moet worden verzet, maar haalt ze wel van de muur. Joep drinkt stiekem het bier op uit de koelkast. Joep, geeft ons na een lange vermoeiende week, creatieve therapie. Wat een heerlijk jongetje, onze Junior Gezinscoach. Net als je de moed wil laten zakken, dan komt Joep om het hoekje kijken.
Op deze manier houden we het vol. Met elkaar, door de telefoon of op skype, met de gezinnen en met Joep. Heel gewoon, maar tegelijkertijd heel bijzonder aan het werk.
