Beste inwoners, ondernemers en organisaties,
Wat is ook al weer het doel van de aanpak van de coronacrisis? Het zijn er in feite drie: het coronavirus maximaal onder controle houden, de zorg niet overbelasten en kwetsbare mensen beschermen. Over die kwetsbare mensen wil ik het graag met u hebben.
Als we spreken van kwetsbare mensen, over wie hebben we het dan eigenlijk? In de eerste fase van de coronacrisis bedoelden we daarmee vooral ouderen en zieken. Zij zouden het niet overleven als ze met het coronavirus besmet zouden raken. Helaas is dat ook precies wat blijkt uit de cijfers: vooral mensen met een zwakke gezondheid overlijden eraan. Het is dus logisch dat we willen voorkomen dat zij het virus oplopen.
Tegelijkertijd zijn juist deze kwetsbare mensen door de coronamaatregelen misschien wel het hardst getroffen. Sommigen kwamen toch al weinig de deur uit en durfden dat door de coronacrisis helemaal niet meer. Anderen moesten hun thuiszorg missen. Verpleeghuizen en andere zorginstellingen gingen op slot. De inwoners – jong en oud en alles daar tussenin – mochten geen bezoek meer ontvangen. Locaties voor dagbesteding gingen op slot. De deelnemers zaten thuis, zonder de afleiding, begeleiding en structuur waaraan ze gewend waren.
Ook mensen met een psychische kwetsbaarheid werden hard getroffen. Vaak viel ook voor hen de gebruikelijke houvast van zorg en ondersteuning en van opvang en begeleiding weg. Onder al deze kwetsbare mensen bevinden zich ook mensen aan wie dit alles niet eens is uit te leggen. Waarom ze geen bezoek meer krijgen. Waarom ze binnen moeten blijven. Waar hun dierbaren toch zijn gebleven. Omdat ze door dementie of een verstandelijke beperking welke uitleg dan ook niet of onvoldoende kúnnen begrijpen.
De beschermende maatregelen veroorzaken dus ook eenzaamheid, verwarring, onbegrip, woede, angst. Zowel bij onze kwetsbaren medemensen als bij hun naasten en het zorgpersoneel. Zo langzamerhand gaan de zorginstellingen weer open. Dat is goed nieuws. Toch is er nog steeds onzekerheid over wat wel en niet mag en kan. En terecht. Want helaas is het coronavirus er nog steeds. Als we te snel gaan met de versoepelingen kan het zomaar weer opleven.
Het blijft dus zoeken naar een balans. Een balans tussen maatregelen en versoepelingen. Een balans tussen wat de aanpak van het coronavirus ons oplevert en wat deze ons kost. Ik zeg expres een balans, want wat de balans is? Wie het weet mag het zeggen. Zo’n balans is niet alleen een kwestie van verstand, maar ook van gevoel. Niet alleen van fysieke gezondheid, maar ook van geestelijk en emotioneel welzijn. Niet alleen van voldoende fysieke afstand, maar ook van voldoende menselijke nabijheid.
Die balans moeten we (uit)vinden met elkaar. Met begrip voor elkaars belangen en rekening houdend met elkaars gevoelens. #AlleenSamen. En die kwetsbare mensen? Zij zijn misschien wel de moedigsten van ons allemaal.
Uw burgemeester,
Tom Horn
